به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ شهید بیژن امیری در دهمین روز از بهار سال ۱۳۴۲ در شهر کرمانشاه چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان «۲۲ بهمن» و دوره راهنمایی را در مدرسه «سروش» گذراند. سپس برای ادامه تحصیل وارد هنرستان صنعتی کرمانشاه شد و رشته برق را برگزید. 

با آغاز نهضت انقلاب اسلامی، فعالیت‌های مذهبی خود را گسترش داد و به همراه جمعی از دوستانش انجمن اسلامی هنرستان را تأسیس کرد. او در سال ۱۳۶۱ به خدمت سربازی اعزام شد و در پادگان عجب‌شیر مورد توجه مسئولان دایره عقیدتی – سیاسی قرار گرفت. همان سال در کنکور سراسری شرکت کرد و در مرکز تربیت معلم کرمانشاه پذیرفته شد. پس از دریافت مدرک فوق‌دیپلم و مدتی تدریس، با وجود نداشتن سابقه مدیریتی، به عنوان مدیر یکی از مدارس راهنمایی انتخاب شد. 

شهید امیری در اواخر بهار سال ۱۳۶۷ برای بار دیگر به جبهه اعزام شد. او همواره «بسط تکلیف» را بر «رفع تکلیف» ترجیح می‌داد و در منطقه حلبچه با صداقت و خستگی‌ناپذیری در کنار رزمندگان حضور یافت. شب‌های بسیاری پس از پایان نگهبانی، بدون توقف با چای یا شربت به سرکشی رزمندگان می‌پرداخت و بی‌هیچ خستگی لحظات را به سحر می‌رساند. 

روزی در پاسخ به دوستانی که از گرمای طاقت‌فرسای جبهه می‌پرسیدند، با شوقی معنوی گفت: «این گرما جهنمی نیست؛ این همان آفتاب سوزان کربلاست که شهدا را به امام حسین (ع) رساند. این گرما را از دست ندهید.» او چنان شیفته شهادت و عاشقانه در مسیر خدمت بود که سرانجام در گرم‌ترین روزهای تابستان سال ۱۳۶۷ در منطقه حلبچه، در حالی که در اوج اخلاص و محبت در کنار همرزمان حضور داشت، به آرزوی دیرینه خود رسید. 

در یکی از روزهای پیش از شهادت، جمعی از رزمندگان با اشتیاق گرد او نشستند. یکی از آنان با لحنی متفاوت پرسید: «آقای معلم، چه کنیم تا رستگار شویم؟» شهید امیری با لبخندی متواضعانه پاسخ داد: «عزیزانم، چیزی را می‌گویم که از خودم نیست، از پای منبر علما شنیده‌ام؛ هرچه را می‌دانید، عمل کنید و هرچه را نمی‌دانید، برای دانستنش تلاش کنید.» 

سرانجام، در سوم تیرماه سال ۱۳۶۷ روح پاکش در حلبچه از کالبد خاکی جدا شد و به ملکوت اعلی پیوست. شاگردش، تیمور جعفری نیز در همان عملیات همراه او به فیض شهادت نائل شد. 

مناجات‌نامه شهید بیژن امیری

«خداوند را به خون حضرت اباعبدالله الحسین (ع) سوگند می‌دهم که ما را در شمار خادمان و پیروان خون شهیدان قرار دهد و در روز قیامت ما را شرمنده این عصاره شرف و فضیلت نگرداند.»