به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در دل آبیِ بی‌کران دریا، جایی‌ که آسمان و آب در آغوش یکدیگر آرام گرفته‌اند، گاه انسانی را می‌توان دید که در میان هوا معلق است؛ نه بر زمین، نه در آب، بلکه در میان دو جهان و این لحظه، همان‌جا که انسان بر چتر رنگارنگی آویخته از طنابی بلند بر فراز دریا پرواز می‌کند، باراسل یا Parasailing نام دارد.

باراسل، ورزشی است که در آن فرد با پوشیدن کمربند ایمنی به یک چتر بزرگ وصل می‌شود و این چتر با کمک نیروی حرکت قایقی موتوری از سطح آب بلند شده، شخص را در هوا به پرواز در می‌آورد، آنچه در آغاز یک سرگرمی تفریحی به نظر می‌رسد، در حقیقت ورزشی تمام‌عیار است؛ ورزشی که آمیزه‌ای‌ از هیجان، تعادل، آرامش روانی و درک ژرف از عظمت طبیعت است.

طعم پرواز تجربه‌ای ورای هیجان

ورزش باراسل نه‌تنها تجربه‌ای سرشار از آدرنالین برای دوستداران هیجان است، بلکه به شکل حیرت‌انگیزی بر سلامت روان و روح انسان تأثیر می‌گذارد؛ بسیاری از کسانی که برای نخستین‌بار طعم این پرواز مهیج را چشیده‌اند، آن را به تجربه‌ای عرفانی تشبیه می‌کنند که سکوت آسمان، صدای دوردست امواج، نسیمی که بر گونه‌ها می‌نوازد و احساسی ژرف از رهایی، گویی آدمی مرزهای جسم را شکسته و پا به ساحت پرندگان گذاشته است.

از منظر روانشناسی، باراسل می‌تواند به کاهش اضطراب، بهبود تمرکز و بازیابی احساس کنترل بر زندگی کمک کند، تعادل ذهن و بدن در این ورزش، نه‌تنها باعث افزایش هوشیاری لحظه‌ای می‌شود، بلکه می‌تواند به درمان برخی اختلالات مرتبط با استرس نیز یاری رساند.

تجهیزات مورد نیاز

باراسل، هرچند در ظاهر ساده می‌نماید، نیازمند تجهیزات تخصصی و استاندارد است تا ایمنی و لذت را به‌طور همزمان فراهم سازد، مهم‌ترین تجهیزات در این ورزش عبارت‌اند از:

چتر باراسل (Parasail): چتری بزرگ، اغلب با طراحی‌هایی رنگارنگ، که با استفاده از جریان هوا انسان را در آسمان نگه می‌دارد، طراحی چتر باید متناسب با وزن فرد و سرعت باد تنظیم شود.

هارنس (Harness): کمربند ایمنی محکمی‌ است که فرد را به چتر متصل می‌کند، این ابزار باید به‌ خوبی بدن را در بر گیرد تا از نوسان بیش از حد و خطر سقوط جلوگیری شود.

طناب کششی (Tow Rope): طنابی با طولی بین ۳۰ تا ۳۰۰ متر که چتر را به قایق متصل می‌کند، این طناب باید از جنسی مقاوم باشد تا در برابر فشار ناشی از پرواز پاره نشود.

قایق موتوری: قلب تپنده‌ باراسل است، قایقی پرقدرت با سکوی پرتاب، که با حرکت خود چتر را بالا می‌برد، راننده‌ قایق باید تجربه‌ کافی در کنترل سرعت، تغییر جهت و تشخیص باد داشته باشد.

جلیقه نجات: گرچه پرواز در آسمان است، اما دریا در پایین دست ما قرار دارد، جلیقه‌ای استاندارد می‌تواند در مواقع اضطراری جان فرد را نجات دهد.

ایمنی، نخستین اصل پرواز

ورزش باراسل، با وجود هیجان‌انگیز بودن، بی‌تردید نیازمند رعایت اصول دقیق ایمنی است و بی‌توجهی به قوانین ساده‌ای همچون وزن مجاز، شرایط جوی، کیفیت تجهیزات یا مهارت مربیان می‌تواند خطرات جبران‌ناپذیری به همراه داشته باشد.

نخستین گام برای ایمنی، بررسی وضعیت آب و هوا است، بادهای شدید یا موج‌های بلند می‌توانند روند پرواز را مختل کرده و فرود را دشوار سازند، بهترین زمان برای پرواز، روزهایی با آسمان صاف و نسیمی ملایم است.

گام دوم، آموزش کامل پیش از پرواز است، هر فرد باید بداند در چه حالتی می‌بایست بدن را شل کند، چه زمانی پاهای خود را بالا بگیرد، و در شرایط اضطراری چگونه واکنش نشان دهد.

و گام سوم، بازرسی دقیق تجهیزات است، حتی کوچک‌ترین پارگی در چتر یا فرسودگی طناب می‌تواند فاجعه‌بار باشد، لذا استفاده از خدمات مراکز معتبر و دارای مجوز، الزامی‌ است.

اهمیت باراسل در ترویج گردشگری و اقتصاد ورزش

باراسل، تنها یک تجربه فردی نیست، بلکه بخشی از صنعت گردشگری ورزشی جهان به شمار می‌رود، سواحل جنوب ایران از جمله کیش، قشم، چابهار و بوشهر با داشتن بسترهای مناسب، می‌توانند به مراکز بین‌المللی باراسل تبدیل شوند، این ورزش، با جذب گردشگران داخلی و خارجی، می‌تواند سهم قابل توجهی در رونق اقتصادی مناطق ساحلی ایفا کند.

از سوی دیگر، توسعه‌ ورزش باراسل می‌تواند موجب اشتغال‌زایی شود؛ از رانندگان قایق تا مربیان ایمنی، طراحان تجهیزات، سازندگان چتر و حتی عکاسان حرفه‌ای که لحظه پرواز را ثبت می‌کنند.

باراسل، استعاره‌ای از رهایی

باراسل، تنها بالا رفتن از سطح دریا نیست، استعاره‌ای از رهایی از وزن زمین، از روزمرگی، از محدودیت‌هایی است که انسان به خود تحمیل می‌کند، در آن لحظه‌ای که در آسمان در حرکت هستی و صدای امواج از دور به گوش می‌رسد، احساس می‌کنی که شاید این همان آزادیِ گمشده‌ باشد؛ آزادی‌ که در غوغای شهر و هیاهوی زندگی مدرن گم شده است.

باراسل را می‌توان تبلور یکی از کهن‌ترین آرزوهای بشری دانست اما پروازی آگاهانه، با رعایت اصول و حفظ احترام به طبیعت، این ورزش، فرصتی برای کشف دوباره‌ خود، تجربه‌ هیجان در امن‌ترین حالت ممکن و نزدیکی به آسمان است، عنصری که همیشه از ما دور بوده است.

پس اگر روزی در کنار دریا ایستادی و چتری در افق دیدی که انسانی را بر دوش باد حمل می‌کند، بدان که آن فرد نه فقط در هوا، که در میان رؤیا و واقعیت در پرواز است.

یادداشت به قلم شکیبا خاطری؛ فعال رسانه‌ای