به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ هر روز یک خطبه از نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین علی (ع) را می‌خوانیم.

الْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّمَا وَقَبَ لَيْلٌ وَ غَسَقَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّمَا لَاحَ نَجْمٌ وَ خَفَقَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ غَيْرَ مَفْقُودِ الْإِنْعَامِ وَ لَا مُكَافَإِ الْإِفْضَالِ. أَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ بَعَثْتُ مُقَدِّمَتِي وَ أَمَرْتُهُمْ بِلُزُومِ هَذَا الْمِلْطَاطِ حَتَّى يَأْتِيَهُمْ أَمْرِي وَ قَدْ رَأَيْتُ أَنْ أَقْطَعَ هَذِهِ النُّطْفَةَ إِلَى شِرْذِمَةٍ مِنْكُمْ مُوَطِّنِينَ أَكْنَافَ دِجْلَةَ فَأُنْهِضَهُمْ مَعَكُمْ إِلَى عَدُوِّكُمْ وَ أَجْعَلَهُمْ مِنْ أَمْدَادِ الْقُوَّةِ لَكُمْ.

ترجمه:

ستایش خداوند را سزاست؛ همان خالقی که هرگاه شب فرا می‌رسد و پرده‌ تاریکی بر جهان گسترده می‌شود، عظمت او در دل طبیعت آشکار می‌شود و نام بلندش در دل‌ها طنین می‌افکند.

سپاس مخصوص پروردگاری است که هر بار ستاره‌ای طلوع یا غروب می‌کند، نشانی از حکمت و قدرت او در آسمان نمایان می‌شود و جلوه‌ای تازه از آفرینش را بر دیده‌ بینایان عرضه می‌دارد.

ستایش پروردگاری را سزاست که نعمت‌های بی‌پایانش هرگز تمام‌شدنی نیست و بخشش‌های بی‌کران او را هرگز نمی‌توان به تمامی سپاس گفت یا با عملی جبران کرد.

پس از حمد و ستایش پروردگار، نیروهای پیش‌روی لشکر را از پیش فرستادم و به آنان فرمان دادم در نزدیکی رود فرات توقف کنند و در انتظار دریافت فرمان بعدی من باقی بمانند.

زیرا بر آن شدم که از آب فرات عبور کنم و به سوی گروهی از شما که در اطراف رود دجله سکونت گزیده‌اند حرکت کنم، تا آن‌ها را نیز با شما همراه سازم و به جمع یاران بیفزایم.

هدف آن است که از حضور و توان آن‌ها برای یاری‌رساندن به شما بهره‌گیری شود و با تقویت نیروهای موجود، انسجام و قدرت بیشتری در برابر چالش‌ها و تهدیدهای پیش رو حاصل شود.

منبع: مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اهل‌البیت علیهم‌السلام

انتهای خبر/