به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ شهید «علی خزایی» فرزند درویش‌علی، در تاریخ سوم آبان ۱۳۴۲ در خانواده‌ای ساده، مذهبی و متدین در شهر کرمانشاه چشم به جهان گشود؛ از همان کودکی، با روحیه‌ای پاک و مؤمنانه، تحصیل خود را در دبستان آغاز کرد و پس از پایان دوره ابتدایی، در مدرسه راهنمایی ابومسلم ادامه تحصیل داد. 

اما در سال ۱۳۵۶، به‌دلیل نبود امکانات و شرایط مالی، ناچار به ترک تحصیل شد و برای تأمین معیشت خانواده، وارد عرصه کار شد؛ با آغاز نهضت اسلامی ملت ایران و اوج‌گیری مبارزات مردمی علیه رژیم پهلوی، فعالیت‌های کاری را کنار گذاشت و با علاقه‌ای عمیق نسبت به امام خمینی (ره)، در راه انقلاب اسلامی وارد میدان شد. 

این شهید والامقام، به‌صورت فعال در تظاهرات مردمی برای برپایی نظام جمهوری اسلامی شرکت کرد و پس از پیروزی انقلاب، نقش مؤثری در فعالیت‌های مسجدی ایفا کرد. 

شهید خزایی با هوشیاری و تعهد، در برابر عناصر گروهک‌های ضدانقلاب ایستادگی می‌کرد و با دلسوزی نسبت به آرمان‌های انقلاب و رهبری امام خمینی، همواره یار و یاور مسیر انقلاب بود. 

در اردیبهشت‌ماه، به فرمان امام راحل، به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و راهی مناطق عملیاتی در کردستان شد تا با مزدوران داخلی و عناصر گروهک‌های وابسته به استکبار جهانی مقابله کند. 

این شهید سرافراز سرانجام، پس از رشادت‌های بسیار، در تاریخ پنجم آبان ۱۳۶۱ در جریان انجام مأموریتی انقلابی، طی درگیری با عناصر ضدانقلاب در مسیر کامیاران – سنندج، دعوت حق را لبیک گفت و به لقاءالله پیوست. 

راهش پررهرو باد. 

وصیت‌نامه شهید علی خزایی

بسم‌الله الرحمن الرحیم

«کلُّ نفسٍ ذائقةُ الموت» 

مرگ، فرمان خدا و سنت پیامبر اوست؛ همه انسان‌ها روزی چشم بر جهان می‌گشایند و سرانجام آن را ترک می‌کنند، چه زود و چه دیر. اما آن‌چه به زندگی انسان معنا و افتخار می‌بخشد، این است که مرگی را برای خود برگزیند که در راه خدا باشد، مرگ فی‌سبیل‌الله. 

بدین وسیله و با افتخار، وظیفه خود دانستم تا پیش از رفتن به خط مقدم جبهه، وصیت‌نامه‌ای برای پدرم بنویسم. 

پدر عزیزم؛ 

پیش از هر چیز، به‌عنوان یک مسلمان، خود را متعهد به انجام تکالیف دینی و اجرای احکام صادره از سوی امام می‌دانم. سلام و درود بی‌پایان خود را نثار رهبر کبیر انقلاب اسلامی، حضرت امام خمینی (ره) می‌کنم؛ همچنین به شما پدر گرامی‌ام، که از کودکی مرا با دین مبین اسلام و راه اهل بیت (ع) آشنا ساختید، درود می‌فرستم. 

پدر جان! خواهشمندم سلام مرا به مادر مهربان و دلسوزم برسان و ایشان را تسلّی دهید. مبادا از دوری من ناراحت باشید، و اگر به افتخار شهادت نائل شدم، اندوهگین نشوید؛ چرا که شهادت، راهی بس سعادت‌بخش است. 

امام عزیزمان فرمودند: اگر دشمنان را بکشید، پیروزید و اگر کشته شوید، شهیدید و در بهشت جای دارید؛ پس در هر صورت، جای نگرانی برای شما و من نیست و این راه، راه افتخار است. 

شما مرا همواره فرزند اسلام می‌دانستید؛ اکنون نیز، در راه اسلام و به فرمان ولی‌فقیه زمان، گام نهاده‌ام. شما را به خدای بزرگ می‌سپارم. 

منبع: نوید شاهد

انتهای خبر/