وی گفت: پس از ۱۲ سال فعالیت در سطح ملی، به‌دلایل شخصی تصمیم به کناره‌گیری از تیم ملی گرفتم، اما همچنان در عرصه ورزش به‌عنوان یک چهره فعال و الهام‌بخش حضور دارم. 

خزایی تأکید کرد: در تمام این سال‌ها، موفقیت‌هایم حاصل تلاش جمعی و همراهی هم‌تیمی‌ها و مربیان دلسوز بود، اعضای تیم ملی برایم مثل خانواده‌ای دوم بودند و در سخت‌ترین لحظات، حامی‌ام بودند. 

این فوتبالیست کرمانشاهی تصریح کرد: همسرم بزرگ‌ترین تکیه‌گاه من در مسیر ورزش و زندگی بوده است، در سخت‌ترین شرایط روحی و جسمی، با صبر و محبت در کنارم ایستاد و انگیزه ادامه را در من زنده نگه داشت. 

وی افزود: باور دارم پشت هر موفقیت، یک خانواده استوار قرار دارد؛ محبت و پشتیبانی خانواده‌ام، به‌ویژه همسرم، نقش بی‌بدیلی در کسب این مدال‌ها و افتخارات داشته است. 

خزایی با اشاره به نگاهش به ورزش، گفت: ورزش برای من فقط رقابت نیست، بلکه راهی برای حفظ سلامتی، نشاط روانی، و سبک زندگی سالم است؛ در این مسیر، دوستان وفاداری یافته‌ام که بخشی از زندگی‌ام هستند. 

این قهرمان پارالمپیکی بیان کرد: ورزش باعث رشد شخصی و ساختن پیوندهای انسانی ارزشمند برای من شد؛ این دوستی‌ها و ارتباطات صمیمانه، از مهم‌ترین دستاوردهای زندگی حرفه‌ای من به‌شمار می‌آیند. 

وی با گلایه از شرایط موجود، تصریح کرد: متأسفانه بسیاری از ورزشکاران پارالمپیکی از تبعیض‌های آشکار و نبود حمایت‌های کافی نسبت به ورزشکاران المپیکی گلایه‌مند هستند. 

خزایی گفت: ما با وجود محدودیت‌های فیزیکی، با تمام توان در میادین بین‌المللی رقابت می‌کنیم و برای کشور افتخار می‌آفرینیم، اما متأسفانه از حداقل امکانات و توجه لازم برخوردار نیستیم. 

قهرمان تیم ملی فوتبال هفت‌نفره جانبازان و معلولان تأکید کرد: پاداش‌ها، شرایط تمرینی و حتی نگاه رسانه‌ای باید بر اساس شایستگی و افتخارآفرینی باشد، نه تفاوت‌های جسمی؛ این خواسته منطقی و عادلانه‌ای است که باید شنیده شود. 

وی افزود: امکانات و زیرساخت‌های ورزش پارالمپیک در گذشته، متناسب با شأن و نیاز ورزشکاران نبود و همین موضوع، دشواری‌های بسیاری را برای ما در مسیر تمرین و رقابت ایجاد می‌کرد. 

خزایی یادآور شد: با تلاش مجموعه‌های مختلف و حمایت برخی نهادها، بخشی از این کمبودها در سال‌های اخیر جبران شده، اما هنوز تا رسیدن به سطح استانداردهای مطلوب فاصله زیادی داریم. 

این ملی‌پوش سابق کشورمان بیان کرد: اگر این روند رو به رشد ادامه یابد و تبعیض‌ها برطرف شود، انگیزه بیش‌تری در میان جوانان ایجاد خواهد شد و ورزش پارالمپیک کشور می‌تواند به جایگاه درخشان‌تری دست یابد. 

وی در ادامه گفت: لازم می‌دانم گلایه‌ای صادقانه داشته باشم؛ متأسفانه در استان کرمانشاه، مسئولان استانی همراهی لازم با ورزشکاران پارالمپیکی نداشتند و گاهی حتی کارشکنی‌هایی نیز صورت گرفت. 

خزایی تأکید کرد: این رفتارها نه‌تنها موجب دلخوری ما شد، بلکه بار سنگینی بر دوش ورزشکاران گذاشتند؛ امیدوارم مسئولان با تغییر نگاه، در مسیر رشد ورزشکاران حرکت کنند. 

این فوتبالیست کرمانشاهی اذعان کرد: همه مدال‌ها و افتخاراتم را با افتخار و احترام، به روح پدر عزیز و شهیدم، قدرت‌الله خزایی تقدیم می‌کنم؛ کسی که چراغ راه زندگی و الگوی ایثار و فداکاری من بود. 

وی در پایان گفت: افتخارات من، تنها موفقیت‌های فردی نیستند، بلکه نشانه بزرگی خانواده‌ای هستند که در تمام مراحل زندگی‌ام همراه من بودند و به من قدرت دادند تا در مسیر دشوار ورزش بمانم. 

انتهای خبر/