به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ امام علی (علیه‌السلام) در سخنی کوتاه اما پرمعنا می‌فرمایند:

«إِذَا وَصَلَتْ إِلَيْكُمْ أَطْرَافُ النِّعَمِ، فَلَا تُنَفِّرُوا أَقْصَاهَا بِقِلَّةِ الشُّكْرِ.»

هنگامی که مقدمات نعمت‌ها به شما روی آورد، ادامه آن را به واسطه‌ کمیِ شکرگزاری از خود دور نسازید.

حضرت در این سخن نورانی، به ارتباط مستقیم میان شکر و تداوم نعمت‌ها اشاره دارند، به باور امام علی (علیه‌السلام)، نعمت‌ها به صورت تدریجی بر انسان نازل می‌شوند و هرکس با قلبی سپاسگزار، زبانی گویا و رفتاری درست به استقبال آن‌ها برود، زمینه‌ استمرار نعمت را در زندگی خود فراهم می‌کند.

شارحان نهج‌البلاغه، در توضیح این حدیث مثال زیبایی آورده‌اند: نعمت‌ها همچون گروهی از پرندگان هستند؛ اگر محیطی امن و آرام بیابند، باقی پرندگان نیز فرود می‌آیند اما اگر ترسی یا ناسپاسی ببینند، پر می‌کشند و می‌روند؛ شکرگزاری، آن آرامش و امنیتی است که نعمت‌ها را ماندگار می‌کند.

این آموزه‌ امام علی (علیه‌السلام) ریشه در قرآن کریم دارد، آنجا که خداوند می‌فرماید:

«وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ» (ابراهیم، ۷)
نعمت با شکر افزون می‌شود، و با ناسپاسی رو به زوال می‌رود.

در روایتی دیگر از امام صادق (علیه‌السلام) آمده است:

«إِنَّ اللَّهَ أَنْعَمَ عَلَى قَوْمٍ فَلَمْ يَشْكُرُوا فَصَارَتْ عَلَيْهِمْ وَبَالًا، وَابْتَلَى قَوْمًا فَصَبَرُوا فَصَارَتْ عَلَيْهِمْ نِعْمَةً.»
خداوند گروهی را به نعمت آزمود ولی چون شکر نکردند، آن نعمت برایشان مایه‌ رنج شد و گروهی را با سختی آزمود ولی صبر کردند، پس بلا برایشان نعمت شد.

شکر حقیقی تنها در گفتار نیست؛ بلکه در عمل به وظیفه و استفاده درست از نعمت‌ها معنا می‌یابد، هرکس نعمت عقل، مال، سلامتی یا آزادی را در مسیر درست به کار گیرد، در حقیقت شکر عملی به جا آورده است.

در نگاه امام علی (علیه‌السلام)، خداوند نیازی به شکر بندگان ندارد؛ این انسان است که با شکر، لیاقت ماندگاری نعمت‌ها را در خود تثبیت می‌کند؛ ناسپاسی، در واقع بی‌احترامی به پروردگار و مقدمه‌ای برای زوال نعمت است.

سخن امیر مؤمنان (علیه‌السلام) درباره شکر، نه تنها یک توصیه اخلاقی، بلکه قانونی الهی در جهان هستی است؛ قانونی که می‌گوید: نعمت با شکر باقی می‌ماند و با ناسپاسی می‌گریزد.
 
انتهای خبر/