به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در هشتمین حکمت از نهج‌البلاغه، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:

«اعْجَبُوا لِهَذَا الْإِنْسَانِ؛ يَنْظُرُ بِشَحْمٍ، وَ يَتَكَلَّمُ بِلَحْمٍ، وَ يَسْمَعُ بِعَظْمٍ، وَ يَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْمٍ.»

از این انسان تعجب کنید که با قطعه‌ای چربی می‌بیند، با تکه‌ای گوشت سخن می‌گوید، با استخوانی می‌شنود و از شکافی تنفس می‌کند!

در این گفتار کوتاه، امام علی (علیه‌السلام) با بیانی اعجاب‌انگیز به گوشه‌ای از ظرافت و حکمت الهی در آفرینش انسان اشاره می‌فرمایند؛ آن‌جا که ابزارهایی کوچک و ساده، نقش‌هایی بزرگ و حیاتی را ایفا می‌کنند.

دیدن با قطعه‌ای چربی

چشم انسان، که از بافتی شفاف و چندلایه تشکیل شده، یکی از شگفت‌انگیزترین ساخته‌های آفرینش است، این عضو کوچک، بدون نیاز به هیچ ابزار بیرونی، ده‌ها سال تصاویر سه‌بعدی را از جهان پیرامون ثبت می‌کند؛ مردمک چشم خود را با نور محیط تطبیق می‌دهد، اشک چشم با ترکیبی دقیق از مواد شیمیایی، آن را تغذیه و پاکسازی می‌کند، و تمام این فرآیندها، نشانه‌ای از قدرت و تدبیر الهی است که انسان با یک قطعه چربی، جهانی را می‌بیند.

سخن گفتن با تکه‌ای گوشت

زبان، ابزار ارتباط و تجلی اندیشه‌هاست؛ برای ادای هر جمله، حرکات دقیق و هماهنگ زبان، لب‌ها و تارهای صوتی لازم است؛ فرآیندی که در ظاهر ساده، اما در باطن بسیار پیچیده و شگفت‌انگیز است، خداوند چشمه‌هایی از بزاق را در دهان انسان قرار داده تا زبان نرم و آماده‌ی سخن گفتن باشد.

«يَتَكَلَّمُ بِلَحْمٍ» — و انسان با تکه‌ای گوشت، مفاهیم عالم را بیان می‌کند.

شنیدن با استخوان

در گوش میانی انسان، استخوان‌هایی بسیار ظریف به نام‌های چکشی، سندانی و رکابی وجود دارند که ارتعاش صدا را به عصب شنوایی منتقل می‌کنند؛ همین استخوان‌های کوچک، اساس فهم ما از اصوات و گفتارند و حتی نقش مهمی در تعادل بدن ایفا می‌کنند.

«يَسْمَعُ بِعَظْمٍ» — انسان با استخوانی کوچک می‌شنود.

تنفس از شکافی کوچک

بینی، با دو مجرای ظریف، عمل تنفس را انجام می‌دهد؛ هوای ورودی را گرم و تصفیه می‌کند و حس بویایی را نیز در خود جای داده است، وجود موها و مخاط در بینی، مانعی طبیعی برای گرد و غبار و آلودگی است.

«يَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْمٍ» — و انسان از شکافی کوچک نفس می‌کشد.

امام علی (علیه‌السلام) در این بیان کوتاه، درسی بزرگ از خداشناسی ارائه می‌دهند؛ اینکه انسان با تمام عظمتش، مجموعه‌ای از اجزای کوچک اما بسیار دقیق است که هر یک نشانه‌ای از قدرت و حکمت پروردگارند.

 فَتَبَارَكَ اللّٰهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينَ.
«پس بزرگ و پربرکت است خدایی که نیکوترین آفرینندگان است.»

انتهای خبر/