به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ سرباز شهید فرامرز آماده در بیست‌ و دومین روز از بهار سال ۱۳۴۱ در کرمانشاه، شهری که همیشه بوی غیرت و ایمان می‌دهد، چشم به جهان گشود. نوزادی که نامش بعدها در کنار واژه‌ی «شهادت» جاودانه شد.

وی در دامان خانواده‌ای پاک، مؤمن و ساده‌زیست پرورش یافت. پسری آرام بود با دلی پرشور و لبخندی همیشگی. از همان دوران کودکی، نشانه‌های مردانگی و مسئولیت‌پذیری در چهره و رفتار او آشکار بود. روحی مهربان داشت اما قلبش سرشار از صلابت و عشق به وطن بود.

با آغاز روزهای آتش و خون، فرامرز آماده بی‌درنگ راهی جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد. جوانی که می‌دانست رفتنش شاید بازگشتی نداشته باشد، اما آن را نه فداکاری، بلکه وظیفه می‌دانست. او سربازی بود بی‌ادعا اما بزرگ در ایمان. در سنگرها با لبخند می‌جنگید و در دل خطر، آرامشی داشت از جنس یقین.

سرانجام، در پنجم شهریورماه سال ۱۳۶۳ در منطقه آبادان، بر اثر انفجار گلوله دشمن بعثی، به فیض شهادت نائل آمد و روح بلندش به وعده‌گاه عاشقان پر کشید. زمین پیکر خسته‌اش را در آغوش گرفت و آسمان میزبان روح آزاد او شد.

فرازی از وصیت‌نامه شهید آماده چنین است:

«به نام الله یاری‌دهنده‌ی قهرمانان، خدایی که ما را آفرید و جان داد و دل و فکر عطا فرمود؛ خدایی که تنها امید مستضعفان و پناه بی‌پناهان است. ان‌شاءالله روزی من نیز شهادت باشد.»

شهید فرامرز آماده از تبار مردانی بود که جان دادند تا نام ایران استوار بماند و پرچم ایمان و آزادی بر فراز این سرزمین همیشه برافراشته باشد.

روحش شاد و یادش گرامی.

منبع: صدا و سیمای مرکز کرمانشاه 

انتهای خبر/