به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در دو ماه گذشته، ورزش ایران سه رویداد مهم بین‌المللی را پشت سر گذاشت که هر کدام تصویری قابل تأمل از جایگاه فعلی کاروان کشورمان در رقابت با رقبای آسیایی ارائه داد و زنگ هشدار جدی را پیش از بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی ۲۰۲۶ ناگویا به صدا درآورد. 

در سومین دوره بازی‌های آسیایی جوانان به میزبانی بحرین، کاروان ایران با کسب ۲۲ مدال طلا، ۱۸ نقره و ۳۶ برنز و مجموع ۷۶ مدال، عنوان چهارمی را به‌دست آورد؛ نتیجه‌ای که اگرچه نسبت به دوره‌های گذشته بهبود یافته بود، اما همچنان پائین‌تر از ازبکستان ثبت شد. 

پس از آن، ششمین دوره بازی‌های کشورهای اسلامی در عربستان برگزار شد و ایران با ۲۹ مدال طلا، ۱۹ نقره و ۳۳ برنز در جایگاه سوم ایستاد؛ رقابتی که هرچند دو کشور ایران و ازبکستان از نظر تعداد مدال طلا برابر بودند، اما شاخص‌های کیفی تفاوت‌ها را آشکار کرد. 

هفته گذشته نیز پنجمین دوره بازی‌های پاراآسیایی در امارات به پایان رسید و کاروان ایران با ۷۶ طلا، ۹۶ نقره و ۹۰ برنز و مجموع ۲۶۲ مدال، رتبه دوم را کسب کرد؛ با این حال، کیفیت مدال‌آوری نسبت به ازبکستان فاصله معناداری داشت. 

نقطه مشترک هر سه رویداد، قرار گرفتن ازبکستان بالاتر از ایران بود؛ موضوعی که با توجه به باقی‌ماندن کمتر از یک سال تا بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی ۲۰۲۶ ناگویا، اهمیت و حساسیت آن دوچندان می‌شود و نیازمند تحلیل دقیق‌تری است. 

در بازی‌های آسیایی جوانان، ایران با وجود اعزام نفرات بیشتر و بهبود عملکرد نسبت به ادوار پیشین، در اغلب شاخص‌های آماری از رقیب اصلی خود عقب ماند و این مسئله نشان داد صرف افزایش کمی اعزام‌ها، تضمین‌کننده برتری نهایی نیست. 

در بازی‌های کشورهای اسلامی نیز اگرچه سهم طلاهای ایران نسبت به مجموع مدال‌ها اندکی بهتر بود، اما برابری دو کشور در تعداد طلا و اختلاف در سایر شاخص‌ها، برتری نسبی ازبکستان را پنهان نکرد و توازن قدرت را به سود این کشور نشان داد. 

در بازی‌های پاراآسیایی امارات، اختلاف کیفی پررنگ‌تر شد؛ تنها ۲۹ درصد از مدال‌های ایران طلا بود، در حالی که این عدد برای ازبکستان به ۵۰ درصد رسید؛ همچنین نسبت طلا به کل اعضای کاروان، برای ایران ۳۹ و برای ازبکستان ۸۴/۵ درصد ثبت شد. 

مقایسه آماری این سه رویداد در کنار بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو، به‌روشنی بیانگر آن است که ازبکستان در سال‌های اخیر مسیر رشد هدفمندتری را طی کرده و نه‌تنها به ایران نزدیک شده، بلکه در بسیاری از میادین از آن عبور کرده است. 

این پیشرفت محدود به جدول مدالی نیست و در برخی رشته‌ها، از جمله فوتبال، نمود عینی‌تری دارد؛ جایی که تیم ملی ایران پس از سال‌ها برتری، در ۶ یا هفت دیدار اخیر برابر ازبکستان به تساوی و شکست بسنده کرده است. 

سرمایه‌گذاری گسترده ازبکستان در ورزش پایه، توسعه زیرساخت‌ها، بهره‌گیری از فناوری‌های روز و نگاه بلندمدت مدیریتی، عواملی هستند که شتاب رشد این کشور را افزایش داده و آن را به یکی از قدرت‌های نوظهور ورزش آسیا تبدیل کرده‌اند. 

سه رویداد اخیر، در فاصله یک سال مانده به ناگویا، نقش پیش‌آگهی را ایفا می‌کنند؛ ازبکستان در بازی‌های آسیایی هانگژو با ۲۲ طلا پنجم شد، در حالی که ایران با ۱۳ طلا به رتبه هفتم رضایت داد؛ فاصله‌ای که می‌تواند تکرار شود. 

با تداوم روند فعلی، مسیر ورزش ایران در ناگویا دشوار خواهد بود و اگر چاره‌اندیشی فوری صورت نگیرد، احتمال عقب‌ماندن از رقبای مستقیم و نوظهور افزایش می‌یابد؛ مسئله‌ای که می‌تواند به حسرتی تازه در آینده‌ای نزدیک منجر شود. 

در بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۲۶ نیز هرچند تصاحب رتبه‌های نخست توسط چین و ژاپن تا حد زیادی قطعی به نظر می‌رسد، اما در صورت تکرار شرایط کنونی، نه‌تنها ازبکستان بلکه کشورهایی مانند هند نیز می‌توانند برای کاروان ایران چالش‌ساز شوند. 

منبع: خبرگزاری تسنیم

انتهای خبر/