به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ شهید «احمد تکلو»، یکی از چهره‌های ماندگار عرصه ایثار و فداکاری، در روز دهم خردادماه سال ۱۳۳۶ در خانواده‌ای متوسط و متدین چشم به جهان گشود: خانواده‌ای که با تولد این فرزند، تحولی عمیق را در زندگی خود تجربه کرد؛ تا جایی که پدر خانواده در طول روز چندین‌بار کار خود را ترک می‌کرد تا فرزند دلبندش را از نزدیک ببیند. 

احمد، دوران تحصیلی خود را با موفقیت پشت سر گذاشت و در ادامه، به خدمت مقدس سربازی اعزام شد؛ رفتار اسلامی، روحیه ظلم‌ستیز و پایبندی‌اش به اصول اخلاقی باعث شد تا در دوران خدمت نظام وظیفه، از سوی مسئولان وابسته به رژیم ستم‌شاهی به مناطق دورافتاده و محروم کشور اعزام شود؛ اما همین اعزام، فرصتی شد تا در همان نقاط نیز با اخلاق نیکو و رفتاری مؤثر، الگویی برای دیگران باشد. 

یکی از دوستانش، که در دوران سربازی با او هم‌گروهان بود، نقل می‌کند: «زمانی‌که اخبار تظاهرات و خیزش مردمی به گوشمان رسید، احمد به فکر ساخت کلید دوم برای اسلحه‌خانه افتاد؛ می‌گفت اگر مردم به پادگان حمله کنند، باید سلاح‌ها را در اختیارشان بگذاریم؛ این روحیه مبارزه‌طلبانه و انقلابی، ویژگی بارز او بود.» 

پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تأسیس نهاد امور تربیتی در آموزش و پرورش در سال ۱۳۶۰، شهید «تکلو» با وجود کمبود شدید امکانات، به جمع نیروهای انقلابی پیوست و فعالیت‌های تبلیغی گسترده‌ای را در حوزه جبهه و جنگ آغاز کرد؛ با این‌حال، تلاش‌های خستگی‌ناپذیرش در امور فرهنگی و تربیتی، پاسخگوی اشتیاق او به خدمت نبود؛ همین روحیه، او را چندین‌بار روانه جبهه‌های نبرد حق علیه باطل کرد؛ از دشت‌های داغ جنوب تا کوه‌های سرد و سخت‌گذر غرب کشور. 

این شهید والامقام، در خط مقدم جبهه‌ها، خود را نه محدود به تخصص خاصی، بلکه در خدمت در هر عرصه‌ای که نیاز بیشتری احساس می‌شد، تعریف می‌کرد؛ خود را وقف کارهای دشوار و فعالیت‌هایی می‌کرد که دیگران از آن دوری می‌جستند. یارانش می‌گویند: «او همیشه پیش‌قدم در سخت‌ترین امور بود و عید نوروز را هم در کنار رزمندگان می‌گذراند؛ وقتی به او می‌گفتیم که عید را در خانه باش، پاسخ می‌داد: مگر رزمندگانی که همیشه در جبهه‌اند خانواده ندارند؟ من می‌روم تا آنان بتوانند عید را با خانواده‌شان سپری کنند.» 

«شهید تکلو»، نه‌تنها با عشق عمیق به امام خمینی (ره) و آرمان‌های انقلاب فعالیت می‌کرد، بلکه در جبهه‌ها نیز با ذهنی خلاق، دست به ابتکارهایی می‌زد تا امنیت رزمندگان افزایش یابد؛ به‌دور از سرزنش مستقیم، با رفتار و منش خود راه درست را به دیگران می‌آموخت. باور داشت که تا یقین حاصل نکند کسی خطایی را از روی عمد انجام داده، درباره او قضاوت نمی‌کند. معتقد بود باید خود را جای فرد مقابل گذاشت و سپس داوری کرد. 

سرانجام، این شهید وارسته، در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ۱۳۶۷، در حالی‌که دلش سرشار از عشق به پروردگار بود و ندای لبیک به فرمان امام امت را سر داده بود، به ملکوت اعلی پیوست و جان خود را تقدیم راه حق کرد. 

منبع: نوید شاهد

انتهای خبر/